(artykuły - szczęście, filozofia

Depresja jest stanem obniżenia nastroju, poczuciem smutku i przygnębienia, który utrzymuje się przed dłuższy czas. Może mieć różne nasilenie.
Zaburzenia depresyjne należą do najbardziej rozpowszechnionych problemów zdrowotnych. Badania wskazują, że co najmniej 20% dorosłej populacji przynajmniej raz w swoim życiu przeżywa stan, który można rozpoznać jako depresję i który wymaga specjalistycznego leczenia.

Trudno określić bezpośrednie przyczyny depresji. Są one bardzo indywidualne dla każdego chorego. Niektórzy specjaliści dzielą je na zewnętrzne i wewnętrzne.
Z przyczyn zewnętrznych można wyodrębnić:
- śmierć bliskiej lub kochanej osoby,
- rozwód, rozłąka z bliską osobą,
- choroba fizyczna, inwalidztwo,
- kłopoty z pracą, jej utrata lub stres w pracy, awans,
- utrata aktywności zawodowej, przejście na emeryturę,
- złe warunki mieszkaniowe, społeczne i ekonomiczne,
- narodziny, dojrzewanie, starość,
- uzależnienie od alkoholu, narkotyków,
- stłumione uczucia lub niepewność uczuć,
- emigracja, zmiana języka, kultury,
- zmiana stanu cywilnego,
- stres związany z przejęciem odpowiedzialności za dzieci, chorych, starszych,
- stres związany z ciążą i porodem,
- odejście dziecka,
- trudności z przyswajaniem wiedzy, egzaminy ,
- nadmierna odpowiedzialność,
- wysokie ambicje,
- utrata dobrego wyglądu fizycznego ,
- strach przed cierpieniem, kradzieżą.
Przyczyny wewnętrzne stanowią swego rodzaju tajemnicę chorego. Najczęściej są "odkrywane" podczas psychoterapii.

Niektóre przyczyny są odległe i biorą swój początek nawet we wczesnym dzieciństwie, zaś sama depresja ujawnia się kilka, kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt lat później. Możemy wtedy te przyczyny określić jako niebezpośrednie.

Objawy:
- smutek, przygnębienie, chory twierdzi często, ze nie potrafi odczuwać radości, że nic go nie cieszy
- zmniejszenie aktywności, apatia, spowolnienie, niechęć do działania, uczucie ciągłego zmęczenia, brak energii
- brak zainteresowań
- problemy ze snem (np. bezsenność lub nadmierna senność)
- lęk, uczucie wewnętrznego napięcia, niepokój wewnętrzny
- milczenie, małomówność.
- trudności w koncentracji i zapamiętywaniu, wrażenie ociężałości intelektualnej
- zmniejszenie apetytu, spadek wagi ciała, suchość w ustach
- poczucie beznadziejności, braku sensu życia
- niska samoocena, niechęć do samego siebie, niezadowolenie z siebie, samooskarżanie się.
- dolegliwości bólowe (bóle głowy, brzucha, bóle w klatce piersiowej, nerwobóle)
- myśli lub próby samobójcze.

Jak powinni zachowywać się najbliżsi chorego?
- nie traktuj depresji jako lenistwa lub złej woli. Depresja jest chorobą.
- nie udzielaj rad typu: myśl pozytywnie, bądź większym optymistą, weź się w garść, nie przesadzaj itp.
- jeśli podejrzewasz depresję u osoby bliskiej - nakłoń ją do wizyty u psychoterapeuty.
- przypominaj choremu o wizytach w poradni i regularnym przyjmowaniu leków.
- nie staraj się na siłę rozweselać chorego, organizować mu czasu.
- nie narzucaj się z pomocą, dobrymi radami itp. ale bądź w pobliżu.
- bądź cierpliwy i wyrozumiały. Może się zdarzyć, ze wiele obowiązków, które do tej pory spoczywały na chorym spadnie na Ciebie.
- pamiętaj, że depresję można wyleczyć. Spróbuj przekonać o tym chorego.
- odradzaj choremu podejmowania ważnych decyzji. On jest bardzo pesymistycznie nastawiony.
- zdobądź jak najwięcej rzetelnej wiedzy na temat depresji.
- wszystkie wypowiedzi o samobójstwie traktujcie z powagą.
- pamiętaj o Sobie. Choroba bliskiego wzbudzić w Tobie: złość, bezsilność, frustrację, poczucie winy. Zasięgnij rady u psychologa, jak radzić sobie z tymi odczuciami.

Leczenie polega na psychoterapii. Często też konieczne jest przyjmowanie leków przepisanych przez psychiatrę.

Anna Grabka jest autorką serwisu www.relacje.net i redaktorką bezpłatnego Biuletynu o budowaniu trwałych więzi międzyludzkich. Odwiedź jej stronę. Możesz też zaprenumerować darmowy Biuletyn!