Forum.nieśmiałość.net

wacek2008 · Dołączył: 17 Lip 2008 Posty: 12 Skąd: pruszków

Czy wasi najbliżsi ,wspierają was duchowo jeśli macie np.doła z powodu nieśmiałości,depresji,czy może jest odwrotnie w ogóle się tym nie przejmują.Bo u mnie jest to drugie.Gdy mam doła ,mama często się irytuje i mówi że ciągle chodzę nadąsany.Nie potrafią zrozumieć moich problemów,chociaż wiedzą dlaczego mam taki nastrój i olewają to.Jestem tylko potrzebny gdy trzeba pomóc w opiece nad chorą babcią. :cry:

ufcio · Wiek: 16 Dołączył: 11 Lut 2008 Posty: 288 Skąd: Otwock

Ja jak jestem smutny, to się maskuję, nie mówię o tym raczej nikomu. Chociaż w sumie to ostatnio mam dobry humor, nie wiem czemu, przecież listopad to miesiąc depresji :]
Czasem chciałbym się tak komuś móc wygadać, a nie ciągle w necie pisać o sobie na jakichś forach czy do moich cyberpallów (internetowych kolegów

). Ale z rodziną to nie bardzo umiem gadać, nawet z mamą, chociaż jej najbardziej ufam. Nie umiem po prostu mówić o swoich największych problemach. Czasem mam wielkie pretensje o to, że zostałem źle wychowany, ale staram się zrozumieć rodziców i myślę, że chcieli dobrze, a że wyszło nie najlepiej... No cóż, trzeba sobie samemu jakoś poradzić, przełamać się w końcu i wypróbować któryś sposób na nieśmiałość, bo tych jest od groma, ale najtrudniej właśnie zacząć...

magnetx · Dołączył: 03 Paź 2008 Posty: 25 Skąd: Warszawa

Hej

Ja na wsparcie od rodzicow nie moge liczyc. Przez prawie cale zycie wiec sie chowalem przed nimi z moimi problemami, bo nie potrafili sluchac. Zamast tego np. dawali rady nt. sytuacji ktorych nie rozumieli, jezeli juz cos im powiedzialem. Ostatnio zaczalem im wyrzucac, ze popelnili takie a takie bledy i ze mialo to na mnie taki a taki zly skutek, to nie interesowalo ich zeby sie temu przyjrzec. Zamiast tego sie bronili a zaraz przeszli do ofensywy, bo "to ja taki a taki jestem" i moje problemy to w calosci moja wina a oni to sa swieci...

Na rodzenstwo juz bardziej moge liczyc, ale tez niespecjalnie mnie rozumieja (oni akurat nie maja problemow z niesmialoscia). Tez daja rady "od czapy", ale generalnie mam z nimi lepszy kontakt.

W pewnym momencie odpuscilem sobie proby "oparcia sie na rodzinie" w ciezkich chwilach, bo to tylko zawod za zawodem. Bardziej sie tylko mozna zdolowac a oni juz sie nie zmienia.

M.in. przez internet znalazlem pare dobrych osob, z ktorymi mozna czasem pogadac jakby co.

Pozdrawiam

Marti

U mnie wsparcie jest takie:
Ojciec chla % od miesiąca i przestać nie może>ojciec ględzi do matki>kłócą się.
I tak każdego dnia.
Brat mówi, że sobie wmawiam etc.
Z ojcem mam słaby kontakt to nawet nie ma co rozmawiać, a matka też do końca sobie nie zdaje z tego sprawy jak widzę.
Rodzina od strony matki to już w ogóle, według nich to matka mnie tak wychowała że mam mówić mało

.

Wczoraj sobie chociaż odpocząłem, szkoda że tylko jeden dzień

dagothaur

u mnie jest podobnie jak u Martiego... ojciec chlal codziennie praktycznie, czasami zdarzylo mu sie byc trzezwym... awantury tez byly. teraz juz tego nie robi, ale z matka sie w ogole nie odzywaja, matka chodzi na niego zla, ze nie pracuje i ona nie wyrabia itd... moj kontakt z ojcem znacznie sie poprawil, ale ogolnie matka mieszka z nim tylko ze wzgledu na mnie i moja siostre i powiedziala, ze jak juz sie usamodzielnimy to sie wyprowadzi. tak wiec rozumiem mniej wiecej twoja sytuacje, Marti.

hmm, z siostra nigdy o tym nie rozmawialam, z ojcem tym bardziej. jedynie z mama i babcia, ale one tez zasugerowaly, ze sobie wmawiam i ze to nie ktos, a ja sama we wlasnych oczach sie ponizam (bo mialam wiele nieprzyjemnych sytuacji z powodu mojej niesmialosci) i po sprawie.
teraz juz z nimi o tym nie rozmawiam, bo jest znacznie lepiej, chociaz ostatnio troche sie pogorszylo. ale powoli chyba wszystko wraca do normy :d

i uwazam, ze nikt oprocz drugiej niesmialej osoby nie jest w stanie zrozumiec, co przezywa ta pierwsza... podobnie jak z anorektykami, etc.

ufcio · Wiek: 16 Dołączył: 11 Lut 2008 Posty: 288 Skąd: Otwock

dagothaur

magnetx · Dołączył: 03 Paź 2008 Posty: 25 Skąd: Warszawa

Wczesniej nie napisalem, ale moj ojciec tez jest alkoholikiem.
Jestem generalnie nowy na forum, wiec moglem przeoczyc, ale na wszelki wypadek napisze, moze sie komus przyda. Dzieci dorastajace w domach z przynajmniej jednym rodzicem alkoholikiem wyrastaja czasem na Dorosle Dzieci Alkoholikow (DDA). Ma to specjalna nazwe, ale raczej nie pisze sie o tym jak o chorobie. Jezeli juz to okresla sie to jako "syndrom DDA" czy cos w tym stylu.

Przykladowa strona z artykulami: http://www.dda.pl/index.p...id=73&Itemid;=66

Jezeli ktos jeszcze nie mial okazji, to POLECAM przyjrzec sie temu. Mozna sporo wygooglac. Jest tez troche ksiazek (moge znalezc tytuly jak komus zalezy i wysle pw zebym nie przeoczyl). Ostatnio czytalem "Toksyczni rodzice" Susan Forward. Wg mnie fenomenalnie trafna ksiazka nie tylko dla DDA, ale dla wszelakich osob, ktorych rodzice zle traktowali.

Pozdrawiam

Szycha_87 · Dołączył: 31 Paź 2008 Posty: 24 Skąd: Trollownia

Mam podobnie, stary chleje na potęgę, spaprane dzieciństwo i cała reszta pierdół...

Przeglądnąłem tą stronkę o DDA i znalazłem fajne zdanie: 'trudne dzieciństwo nie usprawiedliwia - trudne dzieciństwo zobowiązuje.' Trza będzie wziąć się za siebie, a nie siedzieć na dupie i być dorosłym dzieckiem.

Marti

Mój czasami jest trzeźwy, teraz wyliczyłem sobie średnio że średnio jest trzeźwy około miesiąca i mniej więcej pijany tyle samo jest