Forum.nieśmiałość.net

[Piotrek83]

Cześć wszystkim. Mam na imię Piotrek. Na co dzień borykam się z pewnym problemem po przez który nie mogę normalnie funkcjonować. Chciałbym z góry przeprosić za ewentualne błędy ortograficzne oraz za nie najlepszy styl. Dzień w dzień odczuwam dyskomfort podczas mówienia. W szczególności źle się czuję przy wypowiadaniu wyrazów zaczynających się na samogłoski. Przy mówieniu bardzo często odczuwam napięcia nerwowe w różnych okolicach ciała. Jest to bardzo nieprzyjemne i męczące. Od pewnego czasu uczę się oddychać i mówić na przeponie i jest mi trochę lżej. Problem ten jednak nie ustępuję. Wydaje mi się, że gdy bym urodził się osobą głuchoniemą moje życie wyglądało by o wiele inaczej. Bardzo się denerwuje przed każdym wejściem do sklepu, przed załatwianiem różnych spraw czy to w urzędzie czy np. u mechanika samochodowego. Najgorsze jest to że ponoć nic po mnie nie widać. Jak przechodze koło jakiś ludzi to oczy zaczynają mi łzawić jak by zbierało mi się na płacz. Na co dzień izoluję się. Unikam wszelkich kontaktów z ludźmi. Jak już jestem zmuszony z kimś pogadać to robię to na siłę i bardzo dużo mnie to kosztuje. Później analizuję w samotności daną rozmowę i dołuję się tym co ta osoba mogła sobie o mnie pomyśleć. Mam wyrzuty że mogłem powiedzieć coś ciekawszego lub lepiej się zachować. Jak już wsponiałem na co dzień izoluję się od ludzi, a czasami nawet w rodzinie. Z jednej strony chciałbym gdzieś wyjść poznać jakąś fajną dziewczynę z drugiej strony nie pozwalam sobie na to. Mam się za osobę nudną i słabą, więc nie widzę siebie w żadnym związku.
Z tego powodu jest mi bardzo przykro. Wegetuje we własnym więzieniu. Mam już 25 lat i nie wiem jak odnajdę się w dorosłym samodzielnym życiu.

[ania84]

Oj.

[Piotrek83]

Niestety przez długi okres jestem objęty terapią psychologiczną. Raz jest lepiej a raz gorzej, ale nigdy tak jak być powinno. Babeczka która mnie prowadzi jest bardzo fajna. Mam z nią świetny kontakt. Ciągle mi powtarza że jestem osobą bardzo wrażliwą a przez to podatną na wiele bodźców z życia mówi mi że wyjdę wyjdę z tego ale jest to bardzo upierdliwa nerwica lękowa. Apropo męża, to masz już określony plan paroletni

[ania84]

No tak. To ja myślę że jak już się wsiadło na ten statek, to niech się kapitan martwi o to co by się nie rozbić, nie pasażerowie. To znaczy ja wychodzę z takiego założenia. Pewnie pasażerowie Titanica czy innych okrętów też myśleli tak samo.

W każdym razie mam nadzieję że cośtam ze mną zrobią i potem będę mogła w miarę funkcjonować w społeczeństwie. Ja nie chcę wiele - wystarczyły by mi umiejętności komunikowania się w pracy czy tym czymś co planuję za dwa lata porwać się na to. Wydaje mi się że nie potrzebuję żadnych znajomych ani chłopaków. A nie wiem dlaczego, ale oni(psycholodzy) na to głównie zwracają uwagę, jak mi chodzi o coś zupełnie innego - żeby się dogadywać w pracy!

[korneliusz]

[ska]

[Marti]

Miałem, teraz staram się szybko o tym zapominać i mieć w nosie to co myślą o mnie inni.
Z wyjątkiem tych, których znam .
W ogóle to ja nie lubię być za coś odpowiedzialnym.

vide:przeprowadzić wywiad-z miejsca odpada.

[ania84]

[norm]

Cytat:

Bardzo się denerwuje przed każdym wejściem do sklepu, przed załatwianiem różnych spraw czy to w urzędzie czy np. u mechanika samochodowego. Najgorsze jest to że ponoć nic po mnie nie widać. Na co dzień izoluję się. Unikam wszelkich kontaktów z ludźmi. Jak już jestem zmuszony z kimś pogadać to robię to na siłę i bardzo dużo mnie to kosztuje. Później analizuję w samotności daną rozmowę i dołuję się tym co ta osoba mogła sobie o mnie pomyśleć. Mam wyrzuty że mogłem powiedzieć coś ciekawszego lub lepiej się zachować. Jak już wsponiałem na co dzień izoluję się od ludzi, a czasami nawet w rodzinie.

a tutaj opiszę krótka historia o moich psychicznych problemach
ja jestem niestety przypadkiem chronicznym... Nie chodzę przez to do szkoły ani pracy już parę lat, siedzę samotnie w domu, nie mam ani jednego znajomego odizolowany od społeczeństwa... kiedyś bałem się jeszcze ludzi przez co nie mogłem iść np do sklepu czy kina... nawet wyjście na spacer z psem przestały mnie przerastało... myślałem że wszyscy na mnie patrzą i mają wrogie intencje... zacząłem wtedy poważnie rozmyślać o samobójstwie będąc zawiedziony i zmęczony tą całą paranoją, poczuciem derealizacji, braku sensu życia, smutku, żalu, nienawiści... gdy opowiedziałem mace o tym wtedy zaproponowała mi wizytę u psychiatry ja się zgodziłem spróbować tego jako ostatni krok w nadziei na zmiany i zobaczyć czy leki nie zmienią mojego nastawienia na tyle aby powrócić do liceum, (tym razem dla dorosłych=] ) było to wszystko w czasach gdy 'chodziłem' do liceum gdzie oczywiście nie zdałem
na początku jadłem 50-150mg,
później doszło 5-10mg olanzapiny.
teraz jem te leki już z spokojnie 2 lata...
potem jeszcze przedawkowałem pewien lek, zemdlałem i obudziłem się na toksykologi w pasach, na następny dzień przewieziono mnie karetką do szpitala psychiatrycznego na 14 nudnych dni w oddziale zamkniętym po czym dali mi karteczkę
Diagnoza: osobowość unikająca i schizotypowa... nie wiem czemu napisali 2

niema to jak powspominać te stare @%#$ czasy

[korneliusz]

[ufcio]

[ania84]

[Lenka]

[hilh]

[ania84]

IMO to trochę bardziej skomplikowane.

[Piotrek83]

[norm]

[ania84]

Hm. Masz jakieś plany na przyszłość norm?

Dałbyś radę skończyć to liceum?