forum.nieśmiałość.net

[ech]

Rommel skończ już z tymi porównaniami do Hitlera i Stalina bo to Ci nie pomoże... Nie ważne czy byli nieśmiali czy nie. Byli zbrodniarzami i koniec, nie ma dla nich żadnego współczucia, nie ma żadnego zrozumienia. Nie można z powodu własnych słabości mordować ludzi...

[Maggi]

Rommel , twoja sytuacja wygląda naprawde nieciekawie, chyba jestes w dość kiepskim stanie psychicznym, szczególnie ze złośc , agresja, to uczucia które najbardziej wyniszczają człowieka od środka. Jeśli ci zostało jeszcze sporo do skończenia szkoły to może lepiej było by dla ciebie gdybys ją zmienił, a jeśli nie to przynajmniej porozmawiaj z jakims specjalistą............Pozdr.

[Bizarre_X]

U mnie podobnie... wydaję mi się ,że bierze się to z jakiegoś nie zaspokojenia oczekiwań które mamy w stosunku do innych osób, że będą nas głaskać po główce gdy powiemy coś co w naszym mniemaniu powinno się im spodobać ale wcale nie reagują z jakimś entuzjazmem i w końcu dochodzimy do wniosku że rozmowy nie mają sensu chyba coś w tym jest prawda? a
teraz staram się ,dobierać ludzi z którymi się dobrze czuję i z którymi się mogę pośmiać porozmawiać o czymś więcej niż tylko banalne rzucenie co słychać? na początku rozmowy na przykład ,ale także nie liczę że każdy będzie skakał obok mnie z wywieszonym jęzorem

[Locke]

U mnie brak potrzeby rozmowy wynika z braku tematów do rozmowy. Nie interesują mnie tematy najbliższej dyskoteki, dziewczyny znajomego mojej znajomej brata, ubioru, młodzieńczego chodzenia ze sobą, plotek wszelkiego rodzaju, co było zadane, z czego będzie kartkówka. Nie lubię, a może i nienawidzę rozmawiać "o pogodzie". Teksty w stylu: "co słychać", "jak leci" działają na mnie jak płachta na byka. Lubię konkrety. To i to. Nie lubię rozwodzić się nad tematem. Zapewne muszę się zmienić, bo tak nigdy nie znajdę dziewczyny. Niestety, najlepiej rozmawia mi się z samym sobą. Wytworzyłem nawet coś w rodzaju dyskutowania ze mną, zadawaniu sobie pytań i odpowiadaniu na nie. Dziwne...

[Sarathai]

[stanleyy1]

Tez lubie konkrety i jasna klarowna sytuacja w ktorej mozna cos powiedziec i sie udzielic a nie gadanie o "niczym"

[Smoklej]

[Batkocz]

[Paluszek]

Zgadzam się z tym, co napisał Batkocz. Takie rozmowy mogą się pozornie wydawać banalne i pozbawione sensu, ale są bardzo ważne. Rozmowy o tym, co spotyka nas każdego zwykłego dnia pozwalają zbudować więź, też przekonanie, że jest się dla kogoś ważnym. Nie można przecież cały czas rozmawiac na ambitne tematy. Mówi się, że osoby rozmawiające tylko o sprawach przyziemnych i codziennych są banalne i nudne. Ale jeśli ktoś wypowiada się jedynie na tematy ambitne i innych rozmów nie prowadzi też staje się drętwy i jednoznaczny. Jeśli z kimś można rozmawiać tylko na tematy niezwykle istotne, to te słowa są jak suchary, którymi nie można się nasycić, nie niosą ciepła, są precyzyjne, ale nie dotykają ludzkiej duszy, są niewiele warte w porównaniu ze zwyczajnym i mało wyszukanym zapytaniem "jak Ci minął dzień?".

[Wiedzma]

Zacytuję mojego ulubieńca:
„ -Żadnej z nikim styczności - ciągnął ponuro Kłapouchy - żadnej wymiany myśli, tylko: „Jak się masz”...Myślę, że taka rozmowa do niczego nie prowadzi, zwłaszcza jeśli w drugiej części rozmowy ukazuje się ogon tej osoby”.

Ale Kłapouchemu chyba chodziło nie o bezsensowność banalnego „Jak się masz?”, ale o „Jak się masz?”, po którym następowało pokazanie ogona

Jeśli o mnie chodzi, to bardzo nie lubię pytania „Jak minął dzień?”, które niemalże codziennie słyszę z ust mej współlokatorki. Może po prostu jestem nietowarzyska.

[Maggi]

Opróc tego co napisał Batkocz i Paluszek to mi jeszcze przyszło do głowy że:

- jeśli ktos cały czas porusza tylko poważne tematy to może byc przez innych odbierany jako osoba która próbuje się wywyższać, pokazać innym, że jest od nich mądrzejsza, nawet jeśli tak naprawde wcale nie ma takiego zamiaru (a może własnie ma ? )

- nieraz człowiek ma takiego dołka w jakiś dzień ze po prostu nawet jakby bardzo chciał to i tak nie jest w stanie wymyslic nic mądrego i rozmawiać o sprawach wielkiego świata, kiedy mu sie własne życie wali na głowe ,i czasem w takich momentach taka rozmowa o pierdołach jest bardzo potrzebna i potrafi bardzo podnieść na duchu

- jeśli ktoś jest outsiderem w grupie (jak duuża większość z nas ) to stojąc z boku i obserwując -rozmowy o niczym i takie śmianie sie z błahostek mogą mu się wydawać płytkie, i może sądzić, że sam nie potrafi, nie umie się w ten sposób porozumiewać z innymi, ale jak napisał Batkocz takie rozmowy mają swój głębszy sens jeśli ludzie juz sie troche znają i dobrze sie czują w swoim towarzystwie wiec ciężko jest tak rozmawiac z kims kogo sie a) nie lubi lub b) nie zna na tyle na ile potrzeba żeby się troche otworzyc i nie bać że sie wyjdzie na idiote A z drugiej strony, innym ludziom "rozmowy o niczym" pozwalaja nawiązać jakies pierwsze kontakty bez zbytniego otwierania sie ,w sensie mowienia o swoich poglądach na jakies poważne, nieraz "delikatne" sprawy zanim sie taką osobe pozna , bo wsumie to nie wiadomo kim ona się okaze i czy kiedyś tego co jej powiedzieliśmy nie wykorzysta przeciwko nam.

[anonim1944]

[ech]

[asura]

[ech]

No to co za problem. Ubierz się ciepło, kurteczka, czapeczka i wypad z domu Idź się przejdź albo coś, jeśli chcesz pobyć sama

[asura]

[vidkun]

[Sarathai]

[asura]

[Lena88]

Dopiero co zaczęłam studia, a mój schemat unikania sytuacji towarzyskich znowu sie uaktywnił i strasznie mi z tym żle. Z jednej strony chciałabym mieć tam jakieś bliske osoby ,ale z drugiej jak się przemóc skoro najczęściej nie chce mi się gadać.Jest w mojej grupie dziewczyna którą podejrzewam o fobię społeczną( bo unika nawet stania w pobliżu naszej grupy) i tak sobie myślę że mogłabym z nią nawiązać kontakt i nie czuć sie tak samotna-jest tylko jeden problem -jej fobia jest tak zaawansowana że odciągałaby mnie od innych ludzi( np. idziemy gdzieś we dwie , widzimy grupkę osób, ja do nich podchodzę , a ona od razu się gdzieś ulatnia) i dlatego nie wiem czy zaprzyjażnianie z nią na dłuższą metę byłoby dl manie dobre czy nie ( bo inni też mogą już zupełnie mnie sobie odpuścić tak jak odpuścili sobie tą dziewczynę). Plus takiej znajomości jest z kolei taki że mogłabym być sobą , nie gadać tyle ile powinnam , a tyle ile chcę. Trochę zboczyłam z tematu głównego ale trudno. Po paru latach izolacji w szkole, małęj ilości rozmów na co dzień weszła mi już w krew małomówność, tym bardziej że ludzie na moim roku preferują gadanie o głupotach, które mnie nie interesuje, nudzi , a czasami wręcz denerwuje. Poradżcie co mam robić??

[2late]

[mandarynka]

[Sarathai]

[Kropka212]

Mnie to dziwi dlaczego tak wiele osób nie ma potrzeby komunikowania się z innymi. Przecież żyjemy w społeczeństwie, stykamy sie z innymi ludźmi, którzy są tacy jak my a jednak często wolimy zaszyć się gdzieś, odciąć, pobyć samemu, nie odzywać się.
Jestem jedną z takich osób. Ostatnio bywa tak, że nawet jak spotkam się z osoba, z którą nie mam problemów z rozmową, to nie mam ochoty sie odzywać i wydaje mi sie takie nudne to co ona mówi. Są to zwykłe tematy, które powinny dawać przyjemność a jednak nie dają. I, że tak powiem coraz częściej w trakcie rozmów przechodzi mi przez głowę myśl "ale beznadziejne/nudne tematy". Coraz więcej tematów jest nie dla mnie Ale przecież o czymś trzeba rozmawiać! Tylko, że mi się nie chce.
Od tego roku jestem na tym drugim kierunku i od samego początku separuje się od grupy. Po prostu nie mam ochoty z nimi gadać, czy nawet siedzieć obok nich na wykładzie, czy też stać obok przed wykładami.
Do tego kiedy mam jakieś dłuższe okienko między zajęciami i pomyślę sobie, że mam siedzieć ileś tam godzin z innymi ludźmi (z mojego pierwszego kierunku) i gadać to mi sie odechciewa i wole jeździć PKSami w tym czasie z mojego miasta do tego, w którym studiuję i z powrotem (tutaj może byłyby tematy do rozmów ale 3-4 godziny nawijania z nimi to dla mnie stanowczo za długo, co innego jakby to była jakaś jedna godzinka).

Ostatnio jestem przerażona tym co sie ze mną dzieje. Mam jakiegoś ogromnego doła i na nic ochoty (stąd brak chęci do rozmów). Z drugiej jednak strony mam ochotę poznać jakiegoś chłopaka, poczuć adrenalinę trochę, spróbować kolejny raz znajomość z chłopakiem i przekonać się, że może tym razem sie uda. Tylko żeby to on zagadał mnie, albo choć wykonał jakiś przyjazny gest.

A z tym uciekaniem do świata myśli i marzeń to jestem w tym specjalistką. Wymyślam sytuacje, "wkładam w usta" określone słowa ludziom z tych historyjek itd. Często analizuję. Bywa, że tak potrafię wprowadzić sie w stan marzeń, że przeżywam tak jakbym w tym świecie była, np. płaczę (albo inaczej nazwijmy to, że użalam się nad sobą). Czasem myślę sobie, że chcę popełnić samobójstwo poprzez skok z jakiegoś wieżowca ale zawsze ktoś mnie ratuje i nakłania mnie do tego, żebym tego jednak nie robiła. Chore to i nie wiem skąd takie myśli. Na szczęście nigdy nie jest tak, że tracę nad sobą kontrolę. W mig potrafię wyjść ze świata marzeń i wrócić do rzeczywistości.

Ehhhhhhhh, chciałabym żeby mi już przeszło.

[Sarathai]