forum.nieśmiałość.net

[klara]

Witam
Znam kogoś świetnego. Super-inteligentny, z gigantyczną wiedzą, miły, spokojny..ale..na początku roku, kiedy wszyscy się poznawali On siedzial ze wrokiem wbitym w ziemię... Teraz się trochę zintegrował; gada z wieloma osobami, ale....wiadomo. Coś musi byc nie tak . Na kółkach On po jednej stronie sali, a ja po drugiej...no chyba, że się do Niego przysiądę Sam nigdy nie zagada... Staram się jak mogę - kiedy czuję, że nie chce - nie ciągnę rozmowy, kiedy mam okazję - odzywam się...Ale jak kogoś takiego otworzyć??? Jak pozbyć się tej obojętności???

[fi]

[Fivi]

A dodatkowo możesz jeszcze spróbować prosić go o pomoc w rozwiązywaniu różnych zadań, to go to trochę podbuduje psychicznie, poczuje się śmielszy bo wartościowszy

[Batkocz]

[Paluszek]

Pamiętam, że będąc dzieckiem na wakacjach nad jeziorami zbierałam małże. Myślałam, że kryją się w nich perły, więc rozłupywałam albo podważałam ich skorupki czymś ostrym. W środku nie było oczywiście pereł, tylko galaretowate mięsko. Kiedy nakryła mnie ciotka, nakrzyczała na mnie, że te małże są żywe i czują ból, że nie można ich tak rozłupywać.
Myślę, że nieśmiałe osoby są często jak takie małże. Wierzy się, że w środku jest perła i na siłę próbuje się wydobyć ją z tej skorupki. A to jest bolesne. Osoba zamknięta w sobie musi odczuwać pewnego rodzaju ból, gdy ktoś zbyt szybko próbuje się do niej zbliżyć i ją otworzyć. Siebie też można pokaleczyć.
Już tu wspomniano, że powinnaś uzbroić się w anielską cierpliwość. Ja chciałam dodać, że jeśli uda Ci się choć trochę przełamać nieśmiałość tego chłopaka, to i tak w takiej relacji możesz czuć się bardzo samotna. On może potrzebować bardzo dużo czasu, a czy będziesz na tyle wytrwała, by dosłownie prowadzić go za rękę i nie oczekiwać zbyt wiele? To dla Ciebie może także być trudne, bo każdy ma swoje potrzeby emocjonalne i inne i prędzej czy później będzie oczekiwać ich zaspokojenia w relacji, w którą tyle energii i sił zainwestował.
Niemniej życzę powodzenia i wytrwałości.

[Sarathai]

[Paluszek]

[klara]

Ach!!! Mnie również bardzo podobało sie to porównanie Wogóle dziekuję za odpowiedzi...

Pamietam, że w 6-ej klasie znałam dziewczynę, do której nikt się nie odzywał, bo była bardzo nieśmiała... Pamietam też, że miałam już dość swoich rozwrzeszczanych koleżanek i zaczełam z Nią rozmawiać wyglądało to tak, że Ona np. szła obok mnie, a ja do Niej nawijałam! Wogóle się nie odzywała!!! Ale w końcu ; po jakimś pół roku zaczeło się cokolwiek dziać i teraz mam świetną przyjaciółkę chiałabym tak samo z tamtym chłopakiem, tylkoże przed Nim trochę się boję Wydaje się taki wyniosły i arogancki, ale sama byłam kiedyś nieśmiała i wiem, że to po prostu strach...

cóż Według porad - uzbroję się w cierpliwość i wytrwałość - zobaczymy, co z tego będzie

[Sarathai]

[g]

[Siemowit]

A skąd wy wiecie co ten chłopak tak naprawdę chce? A może ta dziewczyna zwyczajnie jemu się nie podoba i myśli o innej a tu nagle jakaś mu zawraca głowę...wybaczcie, ale czy nigdy w życiu nie mieliście takiej sytuacji jak wyżej opisanej, bo ja miałem i to raczej nie jedną i wiem, że im szybciej spławi się taką osobę tym lepiej,....oczywiście lepiej dla niej....

Podryw na siłę, jakieś przynęty jak korepetycje itp. nie jest dobrym rozwiązaniem...związek powinien rodzić się sposób naturalny, z odpowiedzią jednoczesną z obu stron...a nie zasieki i polowanie....to moje zdanie

[Sarathai]

Wiesz, u osób nieśmiałych czasami trudno jest rozróżnić ich stanowiska względem różnych spraw, chłopak rzeczywiście może być nie zainteresowany, ale również dobrze może bać się okazać uczucia względem naszej Klary

[Batkocz]

[klara]

W zasadzie to na razie nie mam pojęcia czy mu sie podobam, czy nie chcę sie przekonać ostatnio dodało mi odwagi i przekonania takie wydarzenie:

Moja przyjaciólka, której On został kiedyś przedstawiony, powiedziala Mu "cześć", kiedy szli przypadkowo razem do szkoly... był zaskoczony. Szli obok siebie, ale w odległości jakiś 2 metrów...xD po paru minutach ciszy Ona rzyciła zdanie: "Ale beznadziejna pogoda" ...On coś tam odpowiedzial, ale tak cicho, że nie usłyszała....Reszta drogi zeszła na milczeniu...

A poza tym pamietam, jak ja byłam niesmiała wielu osób "nie lubiłam", bo wielu się bałam...Kiedy przestałam byc niesmaiła, okazalo się,że z tymi samymi ludźmi świetnie sie dogaduję ...

[ech]

Kurewa, ja też bym chciał przestać być nieśmiałym Jak ty to zrobiłaś?

Ale chłopak ma szczęście, że mu się taka adoratorka trafiła Ja tak nie mam

[klara]

tak szczerze mówiąc...zobaczyła, co przez to straciłam, i obserwowałam osoby, które są "lubiane", uważane za "fajne" A poza tym taka jedna książka pomogła mi zrozumiec ten problem lepiej A ! I jescze jedno! Start w nowej szkole To daje do myślenia ... Zaczełam sama podchodzic do róznych osób i rozmawiać Czasami wychodziło kiepsko, ale odkryłam, że moje "ego" jest silniejsze, niż mi sie wydaje

[Sarathai]

[ech]

Hmm... no niby się zgadza. Ja też wiem ile przez to tracę, też obserwuje osoby (siłą rzeczy ) które są przebojowe, też właśnie startowałem w nowej szkole...

No to coś musiałem zjebać bo mi nic to nie pomogło... =,-

Swoją drogą naprawdę zjebałem sprawę. Miałem idealną okazję, żeby coś zmienić... zupełnie nowa szkoła i kur*a wszystko zjebałem...

[asura]

Cytat:

A poza tym pamietam, jak ja byłam niesmiała wielu osób "nie lubiłam", bo wielu się bałam...Kiedy przestałam byc niesmaiła, okazalo się,że z tymi samymi ludźmi świetnie sie dogaduję ...

szczerze mówiąc wątpię że mozna wyjść z nieśmiałości... ja juz chyba straciłam nadzieję, czas pogodzić sie z faktem że jestem idiotką i życie ucieka mi przez palce....

[Wojciech89]

Całkowicie wyjść z nieśmiałości jest bardzo troudno, ale na pewno się da Jeżeli nikt tego nie zrobił to będe pierwszym

[vidkun]

ja mysle ze z niesmiałoscią czy tez fobią jest jak z cukrzycą nie mozna jej całkowicie wyeliminowac ale mozna ja tak "podleczyc" aby jak najmniej przeszkadzała w codziennym życiu

[ Dodano: 5 Listopad 2007, 19:13 ]
ja mysle ze z niesmiałoscią czy tez fobią jest jak z cukrzycą nie mozna jej całkowicie wyeliminowac ale mozna ja tak "podleczyc" aby jak najmniej przeszkadzała w codziennym życiu

[ShySe]

Nie można raz na zawsze pozbyć się uczucia skrępowania i lęku społecznego, bo każdy człowiek czasami tego doświadcza (z wyjątkiem, być może, niektórych poważnie chorych psychicznie). Można natomiast zredukować je do zdrowego poziomu.

ShySe

[kris1906]

hmm... zastanawiałaś się czy napewno takiego chłopaka chcesz? liczysz się z późniejszymi konsekwencjami? Bo wpewien sposób to ty tęż się zarazisz "nieśmiałością" tzn bedziesz przez jego nięmiałość wielokrotnie "przytrzymywana"

Opowiem to z drugiej strony. Byłem/jestem prawie taki jak ten twój nieśmiały wybraniec. Byłem w bardzo podobnej sytuacji. Zaraz powiem jak się to potoczyło...

Pewnego dnia kolega oznajmił mi że bardzo podobam się jego koleżance. Wsumie niewiedziałem która to, jakoś niespecjalnie się garnałem by ją poznawać. Męczył mnię, męczył aż w końcu się zgodziłem żeby mi wysłal nr do niej na gg. Napisałem do niej coś zaczęliśmy gadać. Ona zaczeła mnie bardzo konsekwennie adorować. Powoli, powoli, mimo że uciekałem widząc ją:)

Wkońcu udalo jej się namówić na jedno spotkanie. Widziała ze jestem strasznie stremowany. Troche się przestraszyłem kolejnych spotkań. jednak ona dalej nalegałą i po dłuższym czasie znów się spotkaliśmy. W końcu gdzieś po 5 mięsiącach otworzyła mnie na tyle ze byłem w stanie ją przytulić czy później pocałować, niedługo później stwierdziliśmy, żę będziemy razem...

Zakochałem się po uszy. Ta dziewczyna mi imponowała. Byłem wniebowzięty, że taka dziewczyna się mną zainteresowała. Dziewczyna niesamowice zabawna, wilekim poczuciem humoru, z bardzo silną osobowością, przebojowa. U nas w szkole była przewodniczącą Liceum.

Noi zaczęliśmy być ze sobą. To już nie tylko randeczki na ławeczce, czy stale jakiś spacery we dwójke. Oprócz tego uczestniczy się w życiu drugirj osoby. Co raz częsciej zacząlem przebywać z jej przyjaciółmi rodziną, kolezankami, kolegami... Zacząłem z nimi chodzić na impezy, na pizze, do kina i takie tam. I tu zaczął się problem. Mimo ze byli wszyscy przesympatyczni i mili to jednak czułem się całkiem obco... praktycznie niezamieniałem z nimi słowa. Siedziałem, chodziłem zfrustrowany... Nic kompletnie nieprzychodzło mi do głowy. Dostawałem coś w rodzaju paraliżu. Widziałem, zę jej jest nieprzyjemnie. Siedziała jak koło jakiegoś kaleki. Mówiąc raz na jakiś czas "nie bój się zaraz idziemy..."

Sytuacją gdzie kompletnie "dałem ciała" był wspólny 3 dniowy wyjazd w góry. Wszycy się bawili w najlepsze. Zabawa 24/h... Ognisko, piwko, śpiewy, gonienie się wokół domku, skoki do siana, wyscigi na taczkach... Tylko wszytko bezzemnie! ja zawsze gdzieś na uboczu zfrustrowaną miną. W niesamowitą złością na cały swiat i na moją dziewczyne, zę sie dobrze bawi. Wszyscy mieli mnie za gbura! Wręcz złość zacząłem wyładowywać na niej, robiąc jej wyrzuty.

Po tym wyjezdzie dostałem żółta kartka. Co raz rzadziej byłem zapraszany na jakieś urodziny, wspolne wypady do miasta... na kolejny wyjazd już niepojechalem, nikt mi tego niezaproponował. Po co brać kogoś kto tylko psuje atmosfere:( Przez to coraz rzadziej mogłem się spotykać z swoją ukochaną. Spotkania zaczeły być sztuczne. Robiliśmy się sobie coraz bardziej obcy. W piatki, soboty, niedziel wogule się niewidzieliśmy bo wtedy zawsze widziała sie ze znajomymi.

W końcu usłyszłem, że tak naprawde to "my jesteśmy z innej bajki", że przymnie czuje się "jak związana" i "ze jednak do siebie niepasujemy... nie czuje przy mnie "poczucia bezpieczeństwa" i chyba będzie dla nas obydóch lepiej jak się rozstaniemy"

Tak się skończył związek Nięsmiałego z bardzo śmiałą dziewczyna...

To co na początku wydaje się "nie winne i urocze" później może być kosmzarem... Więc zastanów sie!

[klara]

Ach...no tak.. wiem.... Liczę się z konsekwencjami... Może byc ciężko...ale On nie jest aż tak niesmiały, a ja tez nie jestem "przebojwa" . Nie chciałabym nawet taka byc, bo wiem, jaka cene się za to płaci Więc zachowałam swój "niepowtarzalny" spokojny charakter, choć juz bez niesmiałości... Dzieki za te odpowiedź wiele mi uswiadomiła...Choć nie wiem, czy teraz moglabym się wycofać, kiedy zaczęło się coś dziać... Na razie sama sobie tego nie wyobrażam... zobaczymy, co to bedzię...

A tytuł ksiązki to: "niesmiałość" autor : Philip G. Zimbardo troche mi głupio, że w taki sposób pozbyłam się nieśmaiłości... poprzez poradnik....

[Paluszek]

Kris1906, to co napisałeś jest cenne i wnosi nowe spojrzenie na problem. Ale ja myślę, że to nie tyle kwstia tego, że osoba nieśmiała ze śmiałą nie powinna się wiązać, tylko ogólnie różnić w osobowościach, temperamentach i światopoglądach. Uważam, że udane związki powstają na bazie podobieństw. Jeśli jest zbyt wiele różnic trzeba ciągle chodzic na kompromis. I prędzej czy później zaczyna to być męczące. Znałam pewną parę (oboje absolutnie nie należeli do nieśmiałych), ona była bardzo towarzyska, natomiast on miał usposobienie domatora. Na bardzo długi czas ta dziewczyna wyrzekła się swojego życia towarzyskiego i siedziała z nim w domu (bo wiadomo miłość jest skłonna do ustępstw...). W końcu rozstali się i chyba to było słuszne, bo za bardzo się od siebie różnili. Zakończę cytatem: "Nie ważne jest patrzeć na siebie, tylko patrzeć w tym samym kierunku".